कागतीको बोटमुनि एउटा अमिलो छाँया खस्दथ्यो
-----------------------------------------------------------------
प्रत्येक पाइताला जब भासिन्छ -
बाटो भत्किन्छ र / यात्रा खाल्डोमा परिणत हुन्छ !
फगत जून र / ताराहरू मात्रै सकिँदैन आकाशबाट
केही मृत यादहरू पनि सकिन्छ ।
धर्तीबाट उठेर आएका आशाका सुगन्धहरू - जम्छ
बादलमा ठोकिन्छ / चकनाचुर हुन्छ
र / वर्षात्मा परिणत हुन्छ ।
वर्षा - अग्निमा परिणत हुन्छ
तप्त अग्नि आइमाईमा परिणत हुन्छ ।
एउटा अनौठो आँधी उठ्छ
एउटा अनियन्त्रित उत्तेजना बग्छ ।
जल्छ - खरानी हुन्छ र / सकिन्छ ।
कसैले अनुमान लगाउन सकेको छैन
किन यस्तो हुन्छ ?
हुन त प्रत्येक आइमाईहरू विवाहपछि
यस्तै हुने गर्छन् -
कतै स्मृतिमा छुटेकी उदास बच्ची जस्तै !
छिया-छिया तिनको हृदयमा कुनै उत्सव बाँकी रहँदैन ।
घाउ - पीप र पीडाले भरिएकी आइमाई
कल्पना गर्नुस् -
कस्ती देखिन्छे ?
सत्यहरू यही प्रमाणित गर्छन् -
प्रत्येक वर्ष कुनै न कुनै दिन
फेरि बिहान हुनेछ
यो सोचेर सुतेकी आइमाई कहिल्यै उठ्दिनन् !
अब त म पनि छिटो छिटो हुर्किँदै गइरहेकी छु ।
समय कति तीव्र गतिमा अगाडि बढ्छ
नछुट्नुपर्ने धेरै कुरा पछाडि छुट्छ ।
आमा छुटेजस्तै -
आँसुको एक ढिक्का कतै छुट्छ !
अतित अस्तित्वको विशाल पाठेघर हो
आइमाईरू सायद त्यतै मृत पुरिएका छन् !
सम्भवतः
म पुरिने ठाउँ पनि अन्तत: यतै हुनुपर्दछ ।
- यतै कतै खाल्डोमा !
जहाँ म सानी छँदा -
कागतीको बोटमुनि मसँगै एउटा अमिलो छायाँ खस्दथ्यो !