भुलेर आफ्नै स्वाभिमान
रिझाइरहेँ -हिड्दा ठोक्किएका कुमहरू
कसैले बिर्सनै नसक्ने बनाउन खोजे -आफ्नो नाम
त्यसैले त नाँच्नुपर्छ भन्दा नाँचिरहेँ-
मदारीको डमरुमा उफ्रने बाँदर जस्तै
फुल्नुपर्छ भन्दा फुलिरहेँ-
काँडा बीचको फूल जस्तै
जब नाँच्दानाँच्दै पल्टिएँ
तब नाँच हेरेर नअघाएकाहरूले भने-
" यो त उच्छृङ्खल जनावर हो । "
जब फुल्दाफुल्दै ओइलिएँ
तब बास्ना लिएर मन नभरिएकाहरूले भने-
" यो त जङ्गली झार हो ।"
अचेल बुकी फूलझैँ हुन मन लाग्छ
देख्दै आइरहेको तर कसैले नचिनेको
किनकि
कसैले चिन्न नसक्नुको दु:ख भन्दा
सबैले चिन्नुको डर भयानक हुँदो रहेछ ।
✍️ Subash Upadhaya
हेटौँडा-४,मकवानपुर